გურამ დოჩანაშვილის მოთხრობები
დღეს ვაპირებ ვისაუბრო გურამ დოჩანაშვილის ნაწარმოებებზე "იგი სიყვარულისთვის იყო გაჩენილი ანუ გრიშა და მთავარი", "კაცი, რომელსაც ლიტერატურა ძლიერ უყვარდა" და "ერთი რამის სიყვარული, დაფარვა რომ სჭირდება ანუ მესამე ძმა კეჟერაძე", რომლებმაც დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე.
მანა სანამ კონკრეტულად ნაწარმოების განხილვას დავიწყებდე, მინდა ორიოდე სიტყვა ვთქვა ნაწარმოების ავტორზე გურამ დოჩანაშვილზე.
გურამ დოჩანაშვილი ერთ–ერთი თანამედროვე ქართველი კლასიკოსი მწერალი და უდიესი შემოქმედია, მისი ძირითადი თმები: სიყვარული, სიკეთე, შუპოვარი ბრძოლა ბოროტების წინააღმდეგ და თვისუფლებისკენ სწრაფვაა.
გურამ დოჩანაშვილს ამ ნაწარმოებებით უნდოდა ეჩვენებინა ის მოვალეობები, რომლებიც ჩვენ გვაკისრია სამშობლოს წინაშე, ადამიანებისადმი და რაღათქმაუნდა ლიტერატურისადმი ძლიერი სიყვარული.
ყურადღება მისაქცევია ნაწარმოებების სათაურებზე, რომელიც შესაძლებელია პირდაპირი მნიშვნელობით გავიგოთ, მაგრამ შეუძლებელია ნაწარმოების სათაურის აღთქმა, მანამ სანამ ბოლომდე არ აღიქვამ ნაწარმოების არსსა და მნიშვნელობას.
სამი ძმა კეჟერაძე თავის მოღვაწეობის სფეროებით ხომ დიდი საოცრებაა. ორი სამოთხრობე და ერთი სარომანე.
ნაწარმოებმა რომელმაც ჩემში უდიდესი შთაბეჭდილებები დატოვა ეს არის "კაცი, რომელსაც ლიტერატურა ძლიერ უყვარდა. ჯერ მარტო კარცერ–ლუქსის თეორია რად ღირს, ან თუნდაც მოდაზე საუბარი, როდესაც ამბობს ვასიკო რომ ფართოჯიბიანი ტანსაცმელი მოწონს იმიტომ, რომ შიგ ნებისმიერი წიგნი ჩაეტიოს.
ვასიკო ეს არის ადამიანი რომელიც ცხოვრობის ნიმუშს გვაძლევს, ეს არის ადამიანი რომელიც შეიძლება იდგეს ძეხვის რიგში, მაგრამ ფიქრობდეს ლიტერატურაზე. ადამიანი რომელიც ნებისმიერ თემასთან ლიტერატურას აკავშირებს,
უყურადღებოდ ვერ დავტოვებ შალვა კეჟერაძეს, რადგანაც ის ჩემთვის მისაბაძი პიროვნებაა, რომელიც სამშობლოზე უანგაროდ არის შეყვარებული, ის ნამდვილი პატრიოტია.
ასევე ნამდვილ ქართველად შეიძლება მოვიხსენიოთ სევერიონი, რომელიც ბევრი საუბრის გარეშე თბილად და დაუფიქრებლად იღებს სტუმრებს შუა ღამით, თავისი ხელით უმზადებს საჭმელს რადგანაც მისი ცოლი სახლში არ ჰყავს და თავისივე ხელით გაუშლის ნამდვილ ქართულ სუფრას.
არ შემიძლია გვერდი ავუარო ასევე ნაწარმოებს "იგი სიყვარულისთვის იყო გაჩენილი ანუ მესამე ძმა კეჟრაძე" რომელიც ძალიან კარგი აღმოჩნდა.
გრიშა ეს იყო ადამიანი რომელიც იტალიურ აქცენტზე და ადამიანების უკეთსად გადაქცევაზე იყო გადამკვდარი.
ჩემში ნეგატიური დამოკიდებულება გამოიწვია გერასიმემ, კერძოდ იმ მომენტში როდესაც შალვა ესაუბრება მას სამშობლოზე... შალვა როგორც პატრიოტი ცდილობს შეაყვაროს, შაცნობინოს გერასიმეს სამშობლო, მადლიერების გრძნობაც გაუღვიძოს... ყანის მოთოხვნაც კი შესთავაზა, იქნებ სუნზე გაეღვიძებინა რაიმე გულში, მაგრამ გერასიმეს კავკასიონის ყურება ერჩივნა...
მთავარი სათქმელი აქ არის ის, რომ ადამიანი სამშობლოთი იწყება, "უსამშობლოდ კაცი არა ხარ!", მწერალი არაჩვეულებრივად გადმოცემს შალვას პირით, რომ "ჩვენ ადამიანები, მრავალფეხა არსება ვართ, სხვადასხვა წესით მოსული", ის რომ სამშობლო უნდა შეიცნო, დააფასო წინაპრების ღვაწლიც და გიყვარდეს მამულიშვილები...
როგორც სხვა მწერლებს გურამ დოჩანაშვილსაც აქვს თავისებური წერის მანერა. მაგალითდ: როგორც იყო სიტყვა "ჩამომალაბორანტეს" და სხვა მსგავსი სიტყვები.
მე ჩემი შთაბეჭდილებები გაგიზიარეთ ამ სამ უძლიერეს ნაწარმოებებზე, გირჩევთ თქვენც წაიკითხოთ, რადგანაც ამ ნაწარმოებების წაკითხვისას თქვენ მიიღებთ ძალიან დიდ სიამოვნებას.
